Top 5 άλμπουμ για το 2017

                   Στα τέσσερα χρόνια του blog μπορώ να πω πως η χρονιά που σε λίγες ώρες μας αφήνει, μουσικά ήταν αρκετά «περίεργη» για μένα. Έμαθα να μην ακολουθώ τις οποιεσδήποτε εξελίξεις στη μουσική που έχω αδυναμία( βλ. metal ) και αυτό γιατί ο όγκος των κυκλοφοριών δεν αντιστοιχούσε στην επιθυμητή ποιότητα. Φωτεινή εξαίρεση το Nightmare Logic των Power Trip. Δε θέλω να κάνω ανάλυση του προβλήματος έτσι όπως το βλέπω στο metal, απλά σκεφτείτε την συνέπεια που έχουν δισκογραφικά τα συγκροτήματα του χώρου (ανα δυο χρόνια νέο άλμπουμ ) και μετά ας σκεφτούμε αν οι καλλιτέχνες δεν είναι δέσμιοι των δισκογραφικών τους συμβολαίων και όχι της έμπνευσης για δημιουργία. Πέραν του metal  που εν τέλει δεν έχει ανάγκη- άλλωστε είναι ένα είδος που αυτοσυντηρείται με μανία τα τελευταία χρόνια- κανείς δε μπορεί να αγνοήσει την άνοδο και την κυριαρχία της hip hop μουσικής. Με τους pop αστέρες σε «κρίση»(Justin Bieber) αλλά και την rock μουσική να έχει αφήσει την τύχη της στους indie τραγουδοποιούς(Father John Misty κτλ), με την jazz να βρίσκει το μεσσία της στο πρόσωπο του Kamashi Washington, η Hip Hop του Kendrick Lammar και Drake είναι δικαιολογημένα κατεστημένο. Όσο για τη δική μου λίστα θα αρκεστώ σε ένα top 5 δίσκων που απόλαυσα περισσότερο κα με δύο σημαντικές αλλαγές σε σχέση με αυτό που παρουσίασα στην εκπομπή Reload ένα μήνα πριν. Νιώθω πιο βέβαιος έστω και στο νήμα, να πω τους δίσκους που άκουσα περισσότερο αλλά και πιστεύω πως θα συνεχίσω να ακούω με το ίδιο πάθος και τις επόμενες- γιατι όχι;- χρονιές. Καλή ακρόαση σε όλους, καλή χρονιά, μέχρι το επόμενο blog- αρισμα να ακούτε πολύ μουσική.

     05) Kendrick Lammar – DAMN

     04) Mastodon – Emperor Of Sand

     03) Foo Fighters – Concrete And Cold

     02) Linkin Park – One More Light

     01) Jay Z – 4:44

Φροίξος Βικάτος

FOO FIGHTERS - There Is Nothing Left To Loose: Η εποχή της αθωότητας των Foo's

            Μήνας αφιερωμένος στους Foo Fighters αυτός που πέρασε στο Riffstories, δηλαδή για τον γράφοντα ας αφήσουμε τις βαρετές τυπικότητες στην άκρη. Καθώς σκοπεύω να γράψω για ένα από τα πιο «ζεστά» ροκ albums, γεμάτο συναίσθημα και αρκετά feel-good αισθητική. Τουλάχιστον για μένα αυτό είναι το There Is Nothing Left To Lose, το 3^ο πόνημα των Αμερικάνων που κυκλοφόρησε πίσω το 1999.

        Τους αγαπώ και τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία των Foo’s και ειδικά αυτή την περίοδο του χρόνου μπορώ να πω ότι τους λατρεύω! Οπότε έχω στείλει για λίγο την αντικειμενικότητα  στο περίπτερο για τσιγάρα. Ας ξεκινήσουμε φτιάχνοντας μια κούπα ζεστό καφέ, πριν ακουμπήσει η βελόνα τον δίσκο. Η επιλογή ροφήματος δεν είναι καθόλου τυχαία φίλε αναγνώστη(αν υπάρχεις) αφού το «Lose» ( για συντομία) είναι μια φωτογραφία στο χρόνο για τον Dave Ghrol δηλαδή τον ηγέτη του συγκροτήματος. Αποτελεί πιο απλά φίλε μου την επιστροφή του Ghrol στο «σπίτι» του την Virginia μετά από έναν χρόνο «μεθυσμένης» ζωής στο L.A. Επίσης είναι ο πρώτος δίσκος που θα συμμετέχει ο drummer Taylor Hawkins και ο πρώτος και τελευταίος παράλληλα που οι Foo’s θα ηχογραφήσουν σαν τρίο αφού το πάζλ θα συμπληρώσει ο Mendel στο μπάσο,  το μοναδικό μέλος των Αμερικάνων που ήταν από τον πρώτο δίσκο στο πλευρό του αρχηγού. Επόμενο βήμα για τον Ghrol ήταν η αγορά ενός σπιτιού και η χρήση του υπογείου του ως στούντιο ηχογράφησης, του γνωστού πλέον στους  φίλους του συγκροτήματος 606. Κίνηση που μεταφράστηκε από τους ίδιους ως  ελευθερία κίνησης από τις οποιεσδήποτε πιέσεις που μπορούσε να τους ασκήσει η δισκογραφική τους εταιρία. Όλα αυτά τα στοιχεία και οι συνθήκες έπαιξαν βασικό ρόλο στο πως θα ηχούσε ο δίσκος.

            Οι κινήσεις αυτές του «επαναπατρισμού», ανασύνταξης και ρομαντισμού( ηχογραφήθηκε αναλογικά και όχι με pro tools) έχουν αποτυπωθεί στις 11 συνθέσεις του «Lose». Αν με ρωτούσε κάποιος πως θα χαρακτήριζα τον δίσκο αν είχα μόνο μία λέξη τότε αυτή η λέξη θα ήταν μελωδικός. Ακόμα και στα πιο «τσιτωμένα» εναρκτήρια τραγούδια, «stacked actors» και «breakout» η δύναμη της μελωδίας και τα καλοδουλεμένα ρεφρέν έκαναν την εμφάνιση τους σε τόσο μεγάλη κλίμακα για πρώτη φορά σε δουλεία των Αμερικάνων. Τα «σκαθάρια» φαίνεται ότι είναι η κύρια επιρροή του Ghrol σε αυτόν τον δίσκο καθώς ουδέποτε ο multiplayer των Foo Fighters δεν έκρυψε την αγάπη του για τους Βρετανούς θρύλους. Αποκορύφωμα όλων των συνθέσεων είναι δίχως δεύτερη σκέψη το «aurora», μελωδικά εύθραυστο  και ίσως λίγο μελαγχολικό είναι ένα από τα πιο εκφραστικά τραγούδια που έχει γράψει το συγκρότημα. Ο δίσκος αποτέλεσε στροφή στον ήχο που είχαν ως τότε αφού είχε μια πιο pop/alternative αύρα σε σχέση με τις 2 προηγούμενες δουλειές τους. Τους απέφερε το πρώτο Grammy για τον καλύτερο ροκ δίσκο της χρονιάς(αν αυτό έχει κάποια σημασία) και τους έκανες πλατινένιους σε αρκετές χώρες.

            Ζεστός και "χαλαρωτικός" σαν ένα ποτήρι καφέ μέσα στο χειμώνα, αυτός άλλωστε είναι και ο αγαπημένος δίσκος του Ghrol και δεν έχω να σχολιάσω τίποτα παραπάνω εγώ, καθώς αυτά είναι γούστα αφού ο καθένας έχει να πει και κάτι διαφορετικό για την δισκογραφία των Αμερικάνων. Μιας και οι Foo Fighters από το 1994 έως σήμερα είναι ένα συγκρότημα που δεν απογοήτευσε ποτέ τους φίλους του χαρίζοντας μόνο ποιοτικές δουλειές. Η βελόνα σταμάτησε…δεν πειράζει repeat!

Φροίξος Βικάτος

METALLICA : Load/ReLoad mixtape

             

          Την αγάπη μου για τους Metallica δεν την έκρυψα ποτέ είναι η αλήθεια, όπως επίσης και την αδυναμία μου στη δεκαετία του 90 για το συγκρότημα. Εκεί πιστεύω πως βρίσκονται και τα τελευταία ψήγματα καλλιτεχνικής ανησυχίας των Αμερικάνων. Αυτή η νοοτροπία τους άλλωστε ήταν υπεύθυνη για το συγκρότημα που έγιναν. Στη δεκαετία του 90 οι Metallica δεν κυκλοφόρησαν μόνο το ομώνυμο άλμπουμ( a.k.a. Black Album ) που τους έκανε τεράστιους,  αλλά επίσης  με διαφορά ενός έτους μεταξύ τους τα Load και ReLoad. Οι πιο πολλές ιστορίες από εκείνη την εποχή γνωστές, «φλώρεψαν γιατί κούρεψαν τα μαλλιά τους, αρνήθηκαν το metal» αυτά τα ωραία και πολλά άλλα γραφικά. Η αλήθεια είναι πάντως πως μια φωτογραφία στο οπισθόφυλλο των Καλιφορνέζων προκαλούσε περισσότερο ενδιαφέρον από αρκετή μουσική των σύγχρονων τους. Ο ήχος άλλαξε φυσικά, γιατί οι επιρροές δεν ήταν ίδιες όπως στα 80’s, οι Diamond Head έδωσαν την θέση τους στον Νick Cave και οι Iron Maiden αντίστοιχα στο southern rock. Το Load με τα χρόνια δικαιώθηκε, το αδερφάκι του(βλ. ReLoad) αντιμετωπίζεται ακόμα ως ένα άλμπουμ μερικών καλών leftovers του πρώτου. Σκοπός μου να σας παρουσιάσω το δικό μου άτυπο  mixtape των δυο άλμπουμ σε διάρκεια 80 λεπτών ενός cd δηλαδή.

0            01)   Until It Sleeps (Load)

0         02)   Fuel (ReLoad )

0         03)   Memory Remains ( ReLoad )

0         04)   King Nothing ( Load )

0         05)   Bleeding Me ( Load )

0         06)   Fixxxer (ReLoad )

0         07)   Where The Wild Things Are (ReLoad )

0         08)   Mama Said ( Load )

0         09)   Hero Of The Day ( Load )

1         10)   Low Man’s Lyric (ReLoad )

1         11)   Outlaw Torn ( Load )

Φροίξος Βικάτος 

MARILYN MANSON - HEAVEN UPSIDE DOWN: επιστροφή στις μουσικές του ρίζες

              Το δέκατο προσωπικό project του Marilyn Manson αρχικά είχε προγραμματιστεί να βρίσκεται στα ράφια των δισκοπωλείων το χειμώνα που μας πέρασε, πιο συγκεκριμένα στις 14 Φεβρουαρίου, με αρχικό τίτλο Say 10. Ένα teaser έδειχνε τότε τον «μπαμπούλα» της ροκ μουσικής να σκίζει την Βίβλο και μετά σιωπή… Η πολύμηνη καθυστέρηση του μετονομαζόμενου τελικά Heaven Upside Down ίσως είχε  να κάνει με τον θάνατο του πατέρα του καλλιτέχνη. Ευτυχώς το πολυαναμενόμενο άλμπουμ  ήρθε, υπεύθυνος για τον ήχο του Manson παραμένει τα τελευταία χρόνια ο κιθαρίστας/παραγωγός Tyler Bates που ευθύνεται για την καλλιτεχνική αναγέννηση που προηγήθηκε με το The Pale Emperor. Με την νέα τους συνεργασία όμως  Bates και Manson αρκούνται σε δοκιμασμένες συνταγές του παρελθόντος. Και ναι, είναι ευχάριστο για τον Marilyn Manson να επιστέφει σε μουσικές φόρμες που τον έκαναν γνωστό αλλά αυτό δεν αποδείχτηκε αρκετό. Υπάρχει η γοητεία στα εθιστικά“Kill4me” και  “Saturnalia” και ο επιθετικός τόνος στο industrial rock του “We Know Where You Fucking Live”, αλλά δεν καθιστούν τον Marilyn Manson το ίδιο επικίνδυνο με τα πρώτα χρόνια της καριέρας του.

 

Προτεινόμενα προς ακρόαση: Kill4me, Saturnalia, Threats Of Romance

Φροίξος Βικάτος

THE KILLERS - WONDERFUL, WONDERFUL: το glitter φεύγει, η ωριμότητα έρχεται

        

          Έπειτα από μια τετραετή απουσία και με τελευταία ανάμνηση το άνισο Battle Born οι Killers επιστέφουν στον τόπο του εγκλήματος με τον πιο ώριμο(!) δίσκο τους. Κρίση μέσης ηλικίας που τραγούδησαν στα 90’s οι Faith No More; Πιθανόν, η αλήθεια είναι πως πολλά έχουν συμβεί στις ζωές των μελών του συγκροτήματος από τότε που μας τραγουδούσαν το “Somebody’s Told Me”, αλλαγή που αποτυπώνεται στο σύνολο του Wonderful Wonderful. Το glitter υπάρχει ακόμα στη μουσική που γράφει ο Brandon Flowers και η παρέα του, καταλαγιασμένο όμως πολλές φορές από τον απολογισμό  των περισσότερων στίχων. Το ύφος είναι πιο ταπεινό παρά corny, το ροκ επέστρεψε με τρανή απόδειξη το “Run For Cover”, ιδέα οχτώ χρόνων που προϋπήρχε από τα session του Day & Age. Ενώ επιπλέον η πολύ όμορφη ιστορία ενηλικίωσης του  Brandon Flowers στο “Tyson Vs Douglas” είναι από τις πιο προσωπικές στιγμές στην δισκογραφία των Αμερικάνων. Οι Killers μπορεί να απέφυγαν τον όρο ‘one hit wonders”  με το Sam’s Town αλλά τα χρόνια που ακολούθησαν αυτού δεν απέφυγαν την μετριότητα και τη συνθετική κόπωση κάτι που ευτυχώς το Wonderful Wonderful οριακά ξεπερνάει.

Προτεινόμενα προς ακρόαση: Rut, Life To Come, Run For Cover, Tyson Vs Douglas

Φροίξος Βικάτος

TRIVIUM - THE SIN AND THE SETENCE : επιστροφή στις κλασικές τους φόρμες

           

            Trivium… κλασική περίπτωση συγκροτήματος  που παίζει ΠΟΛΥ μοντέρνο ή mainstream metal για το μέσο οπαδό της μουσικής αυτής. Σε αυτή την περίπτωση ο καλλιτέχνης πάντα κάτι κερδίζει και κάτι χάνει. Προσωπικά πάντα εκτιμούσα τις δουλειές τους, άλλες φορές περισσότερο (βλ. Shogun, Silence In The Snow) και άλλες λιγότερο (βλ. Vengeance Falls). Ναι, δεν είμαι από τους ακροατές που «πέταξαν» με το πρώτο άκουσμα το Silence In The Snow μόνο και μόνο επειδή δεν είχε τα κλασικά screamo φωνητικά του Μatt Heafy. Οι Trivium ήταν συγκρότημα που δοκίμαζε να «ανοίξει» σε κάθε άλμπουμ τον ήχο του και με το φετινό 8^ο πόνημα τους να δηλώνει το «διάλειμμα» αυτής της δημιουργικής διαδικασίας. Το The Sin And The Sentence παραδίδει σχεδόν μια ώρα κλασικού Trivium ήχου βγαλμένο από την καλύτερη τους δουλειά το Shogun. Σε αυτό συνέβαλε και η έλευση του νέου ντράμερ Alex Bent του οποίου το στυλ (αρκετά death metal ) αλλά και η άριστη τεχνική φαίνεται πως «έλυσαν» κατά κάποιο τρόπο τα χέρια του Matt Heafy και της παρέας του.

Προτεινόμενα προς ακρόαση: The Sin And The Sentence, Beyond Oblivion, The Heart  From Your Hate, Beauty In The Sorrow, Betrayer

Φροίξος Βικάτος

Ακούγοντας στο repeat το νέο Foo Fighters

             

          Ευτυχώς που υπάρχει και ο Dave Grohl! Μπορεί κάποιος-εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω- να τον παρομοιάσει με τον Lemmy της rock μουσικής. Οι Foo Fighters του Dave Grohl θα μπορούσαν να έχουν «καθίσει πάνω στις δάφνες τους» εδώ και μια δεκαετία όταν δηλαδή έκαναν δύο συνεχόμενες sold out συναυλίες στο Wembley, προσκαλώντας στη σκηνή μέλη των Led Zeppelin. Αυτό το status, το οποίο η μουσική περσόνα του Dave Grohl έχει φτάσει τα τελευταία χρόνια πολλοί θα ζήλευαν. Ο θαυμασμός μου στους Foo’s πηγάζει από την προσπάθεια τους να παραμείνουν δημιουργικοί και το συνεχές «ψάξιμο» της επόμενης πρόκλησης. Με το “Sonic Highways” το 2015 και το ντοκιμαντέρ του HBO νόμιζα πως οι Foo’s τερμάτισαν τις φιλοδοξίες τους, όμως  ο Dave Ghrol είναι ο άνθρωπος που κρατάει το rock ζωντανό τα τελευταία χρόνια. Η φιλοδοξία του αυτή τη φορά ήταν να δημιουργήσει το μεγαλύτερο ηχητικά αποτέλεσμα σε άλμπουμ Foo Fighters  με έναν παραγωγό pop μουσικής. O Greg Κurstin είναι περισσότερο γνωστός για τις παραγωγές του με Adele και Sia, δύο από τις μεγαλύτερες pop stars, παρά για το indie συγκρότημα του The Bird And The Bee.

             Αυτή η φαινομενικά αταίριαστη συνεργασία κατέληξε σίγουρα πετυχημένη στα αυτιά μου, μιας και το Concrete And Gold με «ανάγκασε» να επανέλθω στο blog με παρουσίαση δίσκου. Όντας θετικά προϊδεασμένος  από τα δύο single που προηγήθηκαν του άλμπουμ , “Run” και “The Sky Is A Neighborhood” , κάτι που όμως δε λειτούργησε καθόλου  καθησυχαστικά για την ακρόαση όλου του άλμπουμ αφού οι προσδοκίες ήταν ήδη αρκετά ψηλά. Ευτυχώς στην περίπτωση των Foo Fighters η δεξαμενή καλών τραγουδιών έχει μεγάλο βάθος. Ο Dave Ghrol και η παρέα του στο Concrete And Gold δίνει σε όλους τους ακροατές από κάτι που θα έψαχναν σε ένα Foo Fighters  άλμπουμ το 2017. Για μένα κορυφαίες στιγμές του Concrete And Gold μαζί με το “Run” που προανέφερα είναι το “The Line” μακράν η πιο Foo στιγμή του άλμπουμ και το “Arrows” που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά παρακαλώ στην συναυλία που έδωσαν οι Αμερικάνοι στην Αθήνα το καλοκαίρι. Φυσικά δεν είναι αυτός ο λόγος που το ξεχωρίζω αλλά οι στίχοι του σε συνδυασμό με το built up του τραγουδιού, πραγματικά εξαιρετικό.

          Γεγονός είναι πως στην δεύτερη βδομάδα από την κυκλοφορία του άλμπουμ μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δύσκολα με αφήνει να το αφήσω. Σίγουρα με τις ακροάσεις προσπερνώ δύο το πολύ τραγούδια, αλλά στο σύνολό του το Concrete And Gold είναι η πιο ενδιαφέρουσα δουλεία των Foo’s από το πολύ καλό “Wasting Light”, το οποίο τώρα που το σκέφτομαι διανύει μόνο τον έκτο χρόνο ζωής του. Αυτό δείχνει και την συνέπεια των Αμερικάνων. Μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από το “Everlong” δηλαδή το breakthrough των Foo Fighters με το άλμπουμ “The Colour And The Shape”, αλλά όλα αυτά τα χρόνια οι Αμερικάνοι έχουν πετύχει να είναι το συγκρότημα που πάντα θα ακούς ξέγνοιαστα τραγουδώντας τους στίχους του. Για τον γράφοντα άλλο ένα άλμπουμ που σίγουρα θα ακουστεί πολύ, γιατί η καθημερινότητα χρειάζεται πάντα έναν μουσικό ήρωα σαν τον Dave Grohl.

Φροίξος Βικάτος